آهی به هوا چتر زد و چرخ برین شد

داغی به غبار الم آسود و زمین شد

بشکست طلسم دل و زد کوس محبت

پاشید غبار نفس و آه حزین شد

نظاره به صورت زد و نیرنگ کمان ریخت

اندیشه به معنی نظری کرد و یقین شد

آن آینه کز عرض صفا نیز حیا داشت

تا چشم گشودیم پریخانهٔ چین شد

غفلت چه فسون خواند که در خلوت تحقیق

برگشت نگاهم ز خود و آینه بین شد

گل کرد ز مسجودی من سجده فروشی

یعنی چو هلالم خم محراب جبین شد

عنقایی ام از شهرت خودگشت فزون تر

آخر پی گمنامی من نقش نگین شد

دل خواست به گردون نگرد زیر قدم دید

آن بود که در یک نظر انداختن این شد

هر لحظه هوایی ست عنان تاب دماغم

رخشی که ندارم به خیال اینهمه زین شد

از عالم حیرانی من هیچ مپرسید

آیینه کمند نگهی بود که چین شد

وقت است که بر بی کسی عشق بگرییم

کاین شعله ز خار و خس ما خاک نشین شد

در غیب و شهادت من و معشوق همانیم

بیدل تو بر آنی که چنان بود و چنین شد